W 1932 r. ukończono magistralę kablową łączącą Warszawę z Katowicami przez Łódź z odgałęzieniami na odcinkach: Katowice-Kraków, Katowice-Ruda Śląska i Katowice-Cieszyn. Rozbudowano sieci kabli okręgowych, do 1936 r. ułożono 120 km. Kładziono kabel na trasie Łowicz Gdynia – Łowicz stawał się węzłowym punktem magistrali o łącznej długość 924 km, przy czym odcinek do Gdyni, w kwietniu 1938 r., mierzył 384 km.

REKLAMA

Włączono Polskę do europejskiej sieci kablowej. Budowa kabla gdyńskiego łączyła się ze zmianą orientacji handlu zagranicznego z kierunku lądowego wschód-zachód na kierunek morski północ­ -południe co wymagało sprawnej i szybkiej obsługi telekomunikacyjnej portów morskich. W dalszej perspektywie kabel gdyński pomyślany był jako droga wyjściowa do połączeń morskich z państwami skandynawskimi za pomocą kabla ułożonego na dnie morza.

W 1938 r. przystąpiono do budowy magistrali kablowej Warszawa-Sandomierz – oddana do użytku w połowie 1939 r. Kabel miał być przedłużony do Lwowa, zakończenie budowy miało nastąpić w 1940 r. Magistrala Warszawa-Lwów łączyła porty morskie na Bałtyku przez Warszawę z obszarami południowo-wschodniej Polski oraz z połączeniami przez południową granicę kraju.

Przeprowadzono automatyzację połączeń telefonicznych na Śląsku i w Łodzi. Automatyzacja objęła miasta leżące na trasie budowanych i projektowanych dalekosiężnych magistrali telefonicznych. Stanowiły one oś, wokół której przebiegała automatyzacja sieci miejskich oraz łączenie tych sieci w telefoniczne sieci okręgowe. Automatyzacja i rozwój miejskich sieci telefonicznych umożliwiała przejście z taryfy zryczałtowanej na korzystniejszą dla abonentów taryfę licznikową.

Liczba abonentów na sieciach automatycznych wyniosła przy końcu 1937 r. 140 840. Było to prawie dwukrotnie więcej niż na koniec 1933 r. Rozbudowywano sieci przewodów napowietrznych na wschodzie kraju, w szczególności w Małopolsce Wschodniej oraz w COP-ie. Sieć międzymiastowej telefonii znacznie się poprawiła pod względem zdolności przepustowej, jak i jakości przenoszenia rozmów.

Autor: prof. Romuald Szeremietiew
Polski polityk, publicysta, doktor habilitowany nauk wojskowych specjalista w zakresie obronności (habilitacja „O bezpieczeństwie Polski w XX wieku”), nauczyciel akademicki, m.in. profesor nadzwyczajny Akademii Obrony Narodowej i Akademii Sztuki Wojennej, więzień polityczny PRL, poseł na Sejm III kadencji, były wiceminister i p.o. ministra obrony narodowej.