Gdzieś zapodziała się mi książeczka wojskowa, ale kołacze mi w głowie 22 maja 1963 roku jako dzień, w którym przekroczyłem w Bartoszycach bramę i wartownię koszar ”Pod koniem” 75 pułku piechoty zmechanizowanej. Miałem wtedy dwadzieścia niespełna lat i nigdy wcześniej nie znajdowałem się w bardziej opresyjnej sytuacji. Dzisiaj po latach dumą napawa mnie to, że kilka lat po mnie później do tych samych koszar, a nawet do tego samego budynku, w którym kwaterowała moja kompania, trafił, wzięty z seminarium w kamasze błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko. A w wojsku wiodło mi się fatalnie od samego początku głównie przez moje dobre wychowanie, które dyktowało grzeczne pozdrawianie dzień dobry, każdego wyższego ode mnie rangą, a byli nimi przecież wszyscy. Doprowadzałem tym sierżantów, plutonowych, kaprali do wściekłości, byli bowiem przekonani, że sobie z nich drwię. Ja zaś byłem w kropce, nie nauczono mnie jeszcze wtedy salutować, a przecież w jakiś sposób powinienem napotkanemu przełożonemu okazać szacunek. Po terenie koszar żołnierze poruszali się biegiem, a ci, co już mieli prawo do salutowania, oddawali go, zmieniając bieg, na 5 metrów przed obiektem, który się salutowało na krok defiladowy. A ja się po prostu zatrzymywałem i z niewinną miną mówiłem dzień dobry. Długo, potem kiedy byłem już wójtem w małej wiejskiej gminie — wszystkim też napotkanym ludziom, czy ich znałem, czy nie znałem, mówiłem pierwszy — dzień dobry.
Pułk „Pod koniem” w Bartoszycach składał się ze szkoły podoficerskiej i trzech kompanii piechoty, z których ta numeracji 3, a zakwaterowana na parterze dwupiętrowego bloku – pełniła funkcję filtra, odcedzającego, spędzonych z całej Polski zdaniem WKU autsajderów, od przyszłych przodowników socjalistycznej służby. Zgromadzono w niej razem przedstawicieli żulii z Targówka, nieudaczników powyrzucanych wcześniej ze szkół średnich, czy relegowanych ze studiów studentów, a także absolwentów szkół specjalnych, z których potem większość zakwalifikowała się do szkoły podoficerskiej. Zapędzano nas na okrągło do służb wartowniczych i rozładowywania wagonów z węglem. Po paru miesiącach rozproszono nas po całym okręgu wojskowym. Ze względu na moje wykształcenie… wysłano mnie do Orzysza do wojsk rakietowych. Na 20 moje urodziny do Bartoszyc przyjechała moja śp. Matka, dostałem wtedy przepustkę, a Mama oczywiście, bo była to niedziela – zaprowadziła mnie na mszę do kościoła. Swoim mundurem skupiałem zdziwione spojrzenia, zgromadzonych w świątyni wiernych. Nie wiedzieli wtedy oni jeszcze, tego co ich czeka. Że dwa lata później komuna utworzy w jednostce „Pod koniem” kompanię klerycką, w której między innymi pełne 2 lata odsłużył wzięty w kamasze z seminarium alumn Jerzy Popiełuszko. Opowiadał mi znajomy ksiądz, taką o Bartoszycach anegdotę, że dobrze wychowane tamtejsze dzieci na widok zielonego munduru, pozdrawiały każdego żołnierza słowami” Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”! Dzisiaj Bartoszyce chlubią się tym dwuletnim w życiu błogosławionego epizodem.

REKLAMA