Bolesław Chrobry to drugi polski władca historyczny – tj. taki, którego panowanie potwierdzają źródła z jego czasów, a nie tylko informacje późniejszych kronikarzy; jak ma to miejsce w przypadku legendarnych (czy wpół legendarnych) przodków Mieszka I, o których po raz pierwszy czytamy u Anonima zw. Gallem, w XII stuleciu.

REKLAMA

Był też Chrobry pierwszym władcą polskim noszącym koronę królewską. Długo jednak musiał na nią czekać, bo całe w zasadzie swoje panowanie. Objął rządy po ojcu w 992 r. (w wieku 25 lat); choć istnieje też teoria o wcześniejszym uzyskaniu przezeń władzy w Małopolsce i panowaniu z czeskiego nadania w Krakowie (ale to temat na odrębną opowieść).
Koronę królewską otrzymał zaś dopiero w 1025 r., a więc w tym samym roku, w którym zmarł. Choć znowuż – pojawiła się wśród części historyków koncepcja o koronacji Bolesława już w 1000 r., z rąk cesarza Ottona III, która w 1025 r. miała być tylko potwierdzona osobnym aktem. Jednak teoria ta nie jest dziś w nauce szerzej przyjmowana.
Raczej koronacja odbyła się właśnie w 1025 r.
Co do dokładnej daty, to nie jest ona znana, ale zazwyczaj przyjmuje się, że uroczystość miała miejsce w Wielkanoc, która tamtego roku wypadała 18 kwietnia.
Chrobry jako król Polski nie pożył długo – nawet nie cieszył się koroną przez pełne dwa miesiące. Zmarł bowiem nagle 17 czerwca 1025 r. Przyczyna jego śmierci nie jest znana.

Bolesław Chrobry był typowym synem swoich czasów – władcą ambitnym, wojowniczym, zapewne nieraz brutalnym. Podczas swoich rządów wydatnie rozszerzył granice swego państwa, czego obecnie raczej nie uznamy za rzecz godną pochwały czy „poprawną politycznie” (i czym też trochę nadwerężył siły monarchii, co z kolei przyczyniło się do jej rychłego upadku, już za panowania jego syna). Dziś też pewnie – biorąc pod uwagę realia współczesne – ciężko uważać go za wzór przywódcy kraju. Ale co uznać możemy za jego pozytywną i dziś cechę, której dobrze by było, by nie brakło współczesnym rządzącym, to na pewno ta, iż zależało mu na dobru państwa – oczywiście rozumianym w sposób typowy dla jego czasów. Powiedzieć można, że był średniowiecznym mężem stanu…