„W życiu jak przy konnym skoku, trzeba serce przenieść za przeszkodę” – Henryk Dobrzański „Hubal”
124 lata temu, 22.06.1897 r. w Jaśle urodził się legendarny 🇵🇱 major Henryk Dobrzański herbu Leliwa, potomek Zawiszy Czarnego, prawnuk Powstańca Listopadowego, wnuk Powstańca Styczniowego. Kawalerzysta. Olimpijczyk i medalista wielu zawodów jeździeckich. Ostatni rycerz Rzeczypospolitej.
W 1914 r., jako 17-latek zgłosił się do Legionów Polskich. Był żołnierzem 2. Pułku Ułanów Wojska Polskiego, majorem 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, brał udział w walkach o Lwów podczas wojny Polsko-ukraińskiej, w 1920 r. walczył w wojnie Polsko-bolszewickiej.
W kampanii wrześniowej był zastępcą dowódcy 110. Rezerwowego Pułku Ułanów dowodzonego przez ppłk. Jerzego Dąmbrowskiego. 9.10.1939 r. w Górach Świętokrzyskich zdecydował o pozostaniu ze swoim oddziałem w Polsce i kontynuowaniu jawnej walki z Niemcami. Przyjął ps. „Hubal”, a powołaną przez siebie jednostkę nazwał Oddziałem Wydzielonym Wojska Polskiego. Dowodzony przez mjr. Dobrzańskiego Oddział przeprowadził ponad 30 akcji zbrojnych przeciwko Niemcom. „Szalony Major”, tak z uznaniem nazywali go Niemcy.
Był świetnym jeźdźcem i wielkim znawcą koni. Sprawiedliwy, mądry i kochany przez żołnierzy dowódca. Ojciec jedynej córki Krysi, której 1.10.1939 r. posłał swój pierścień rodowy i list, by miała po nim pamiątkę.
Wierny przysiędze żołnierskiej do końca broni nie złożył, munduru nie zdjął. Pod Anielinem niemiecka kula trafiła Go prosto w serce, gdy wsiadał na swojego konia „Demona”. Miał 42 lata. Niemcy po śmierci znęcali się nad ciałem Pana Majora… Do dziś nie odnaleziono Jego szczątków.
Odznaczenia m.in.: Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie), Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, 4. krotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie), Krzyż Niepodległości.
Imię mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala” nosi 2. Hrubieszowski Pułk Rozpoznawczy.
Pamięć, Cześć i Chwała Niezłomnemu Rycerzowi Majorowi Henrykowi Dobrzańskiemu
Zostaw komentarz