II Rzeczpospolita. Warszawa prezydenta Stefana Starzyńskiego (zamordowanego przez Niemców w grudniu 1939 r.).

REKLAMA

W 1935 r. Starzyński zdecydował, że planowane w rejonie Pola Mokotowskiego nowe centrum stolicy zostanie nazwane dzielnicą im. Józefa Piłsudskiego. Miała łączyć funkcje reprezentacyjne z biurowymi i naukowymi, skalę i formę odpowiednią do aspiracji państwa polskiego. Rozciągała się począwszy od placu Wolności (Na Rozdrożu) z ogromnym pomnikiem Marszałka w kierunku Ochoty. Przy reprezentacyjnej alei Piłsudskiego stanowiącej oś dzielnicy mierzącej 3 km miały powstać wielki plac (Forum) dla uroczystości państwowych otoczony kamiennymi trybunami.
Na końcu alei monumentalna świątynia Opatrzności Bożej (dużo większa rozmiarami od paryskiej katedry Notre-Dame). Po obu stronach alei gmachy ministerstw i urzędów państwowych, w tym nowy gmach Sejmu, a także placówki dyplomatyczne obcych państw.
……………………………………..
Dworzec Główny miał być jednym z największych dworców kolejowych Europy: ok. 11 tysięcy metrów kwadratowych powierzchni. W podziemiu perony stacji (o długości ok. 300 metrów)z przejściami podziemnymi do przystanków autobusowych, planowanego hotelu i stacji metra.
Budynek dworca z ogromnymi halami i 32 kasami. Miały także znaleźć się sklepy, restauracje i lokale usługowe, pomieszczenia dla poczty, telefonów, telegrafu, komory celnej, biura informacji turystycznej, kaplicy, a także sali do przyjmowania gości zjazdów i konferencji. Budynek dworca miał się stać swoistą wizytówką stolicy i całego kraju, bogato dekorowany, a najważniejsze pomieszczenia miały zostać wyposażone w dzieła malarskie i rzeźby znanych polskich artystów. Wystroju nie ukończono przed wybuchem wojny.
Bombardowany we wrześniu 1939 r. W czasie Powstania Warszawskiego uniknął większych zniszczeń. W styczniu 1945 r. został wysadzony w powietrze przez niemieckie oddziały burzące planowo Warszawę po kapitulacji Powstania.
……………………………………………..
Centralny Dworzec Pocztowy miał być największym obiektem pocztowym na świecie. Główny gmach biurowy 250 m. długości byłby najdłuższym budynkiem w Warszawie. Połączony łącznicą kolejową z Dworcem Zachodnim, umożliwiając w ten sposób szybki transport posortowanych przesyłek dostarczanych do składów pociągów.
Zaprojektowano pierwszy w Warszawie garaż wielopoziomowy dla 400 pocztowych ambulansów oraz jako przyszłościowe lądowisko dla śmigłowców (w tym czasie Polska zakupiła jeden śmigłowiec w Anglii testowany w wojsku).
W czasie powstania warszawskiego w 1944 r. zabudowania dworca były redutą zgrupowania „Chrobry II” AK. Został zniszczony przez niemieckie oddziały burzące planowo Warszawę po kapitulacji Powstania.

Autor: prof. Romuald Szeremietiew
Polski polityk, publicysta, doktor habilitowany nauk wojskowych specjalista w zakresie obronności (habilitacja „O bezpieczeństwie Polski w XX wieku”), nauczyciel akademicki, m.in. profesor nadzwyczajny Akademii Obrony Narodowej i Akademii Sztuki Wojennej, więzień polityczny PRL, poseł na Sejm III kadencji, były wiceminister i p.o. ministra obrony narodowej.