II Rzeczpospolita. Warszawa prezydenta Stefana Starzyńskiego (zamordowanego przez Niemców w grudniu 1939 r.).

REKLAMA

Na terenie planowanej reprezentacyjnej dzielnicy Warszawy im. marsz. Piłsudskiego, w jej południowo-wschodniej części, miała stanąć siedziba rozwijającego się dynamicznie Polskiego Radia. Konkurs na projekt kompleksu gmachów dla PR rozstrzygnięto w 1938 r. – wygrała propozycja wybitnego architekta Bohdana Pniewskiego.

Miał powstać kompleks trzech budynków. Najniższy z nich (pięć kondygnacji), ale z największą powierzchnią miał pomieścić 30 studiów nagraniowych. Na jego dachu planowano umieścić taras widokowy, na który wchodzić się miało po szerokich schodach. W połowie wysokości schodów miał być podest z wejściem do sali koncertowej.

Ten gmach miał za pomocą kilku łączników być zintegrowany z 8-kondygnacyjnym budynkiem, w którym planowano ulokować zaplecze techniczne. Całość domykał strzelisty wieżowiec 21-kondygnacyjnego biurowca (na jego ostatnich piętrach planowano umieszczenie studia telewizyjnego).

W kompleksie miały znajdować się duża sala koncertowa mogąca pomieścić 120 osób orkiestry, 100 osobowy chór i pół tysięczną publiczność, dwa studia muzyczne dla zespołów do 80 osób, trzy studia dla zespołów kameralnych, siedem studiów literackich (jedno duże i sześć mniejszych), studio audycji dla dzieci oraz dziesięć studiów odczytowych i przeznaczonych do odgrywania płyt gramofonowych.

Tak oceniano projekt: „W ten sposób już zapewne w 1942 roku radiofonia polska będzie mogła pracować w najnowocześniejszych warunkach technicznych, zapewniających doskonałą jakość akustyczną programów, Warszawa zaś zyska monumentalny gmach, który razem ze świątynią Opatrzności i pomnikiem Marszałka będzie stanowił podstawowy akcent urbanistyczny dzielnicy Marszałka Piłsudskiego”.

W 1939 r. rozpoczęto kopanie fundamentów pod inwestycję, zwieziono stalowe elementy konstrukcyjne – zakończenie budowy planowano na rok 1942. Wybuch wojny w 1939 r. nie tylko przerwał, ale i przekreślił zamiar realizacji tego projektu. Po wojnie, w Polsce „Ludowej” do niego nie wrócono.

Autor: prof. Romuald Szeremietiew
Polski polityk, publicysta, doktor habilitowany nauk wojskowych specjalista w zakresie obronności (habilitacja „O bezpieczeństwie Polski w XX wieku”), nauczyciel akademicki, m.in. profesor nadzwyczajny Akademii Obrony Narodowej i Akademii Sztuki Wojennej, więzień polityczny PRL, poseł na Sejm III kadencji, były wiceminister i p.o. ministra obrony narodowej.