Leszek Żebrowski: Odtrutka na „radosną tfu-rczość” Jana Abrahamera Grabowskiego, czyli o niemieckiej Polnische Polizei w Generalnym Gubernatorstwie

„Policji Granatowej”, gdzie służba dla przedwojennych policjantów była PRZYMUSOWA, było 8-12 tys. Nie wszyscy zachowywali się jak trzeba, to prawda. Ale większość tak i nawet komuna tak ich zweryfikowała po wojnie. Dziś są synonimem wszelkiego zła, bo była przecież… „polska”. A ile było policji żydowskiej w gettach i jakie wychodzą proporcje policjantów „granatowych” w stosunku do populacji ludności polskiej, a jakie żydowskich w stosunku do liczby ludności żydowskiej?

Takie pytania nie padają w publicznej dyskusji, a szkoda. Do tego instytucje, przez samych Żydów w gettach zwanych „żydowskim gestapo”. Sieci agentury żydowskiej po stronie „aryjskiej”, wyłapującej dla Niemców ukrywających się Żydów (któż to mógł robić lepiej niż pobratymcy?) i Polaków im pomagających.

Policja żydowska, z racji bezwzględności i służalczości od samego początku była znienawidzona przez nieszczęśników w gettach. Służba w niej, w przeciwieństwie do policji granatowej, nie była przymusem, była to formacja ochotnicza, do której trafiali przede wszystkim przedstawiciele żydowskiej elity. I nigdy nie została rozliczona a jej funkcjonariusze nie stawali przed sądami. Wielu z nich pełniło prominentne funkcje w Polsce Ludowej – i nie tylko…