Generał brygady KLEMENS RUDNICKI, ROCZNICA ŚMIERCI.

REKLAMA

Zdobywca Monte Cassino, wyzwoliciel Ankony, Bolonii i ostatni dówódca 1 Polskiej Dywizji Pancernej. Oficer dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, 1 kwietnia 1945 r mianowany generałem brygady, a 11 listopada 1990 r mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem dywizji.

W dniu 12 czerwca 1992 w Londynie zmarł gen. Klemens Rudnicki ostatni następca gen. Władysława Andersa na stanowiskuq Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych pełniącego obowiązki Naczelnego Wodza czasu wojny.
Klemens Stanisław Rudnicki „Klimek” ur. 28 marca 1897 w Żydaczowie. Pochodził z rodziny senatorskiej Rudnickich pieczętującej się herbem Lis. Był synem Zygmunta, starosty trembowelskiego i Stefanii Marynowskiej herbu Niezgoda. Wnuk pisarki Zofii z Mrozowickich Rudnickiej.

Działał w „Zarzewiu” i w Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia do września 1914 w Legionie Wschodnim, potem, jako podporucznik rezerwy został powołany do armii austriackiej. Ciężko ranny nad Isonzo. Na podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 r w korpusie oficerów rezerwy piechoty.
W listopadzie 1918 r został przyjęty do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 służył w 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. 11 czerwca 1927 r został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 7 szwadronu kawalerii.

18 lutego 1928 r awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r i 31. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 23 grudnia 1929 r został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931.

Z dniem 1 września 1931 r, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przeniesiony został do Wyższej Szkoły Wojennej, na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej.

Od kwietnia 1933 r był zastępcą dowódcy 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich. Mianowany w następnym roku podpułkownikiem wrócił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko kierownika katedry taktyki ogólnej. W 1938 został dowódcą 9 pułku Ułanów Małopolskich, stacjonującego w garnizonie Trembowla.
Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939. Po zakończeniu walk organizował pracę konspiracyjną na terenie okupacji sowieckiej we Lwowie.

Aresztowany przez NKWD trafił do więzienia na Łubiance w Moskwie. Uwolniony we wrześniu 1941 po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i układzie Sikorski-Majski.

Gen. Rudnicki blisko współpracował z gen. Andersem. Podczas tworzenia „Armii Andersa” w 1941 natychmiast objął stanowisko zastępcy dowódcy 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty.

11 grudnia 1941 r został mianowany pułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii. W kwietniu 1942 r został dowódcą 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty, a we wrześniu tego roku dowódcą 6 Brygady Strzelców.

W październiku 1943 r został zastępcą dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Walczył pod Monte Cassino i pod Bolonią, w całej kampanii włoskiej zyskując sobie miano dobrego dowódcy. 1 kwietnia 1945 r awansowany do stopnia generała brygady, a w maju już po zakończeniu działań wojennych objął dowództwo 1 Dywizji Pancernej
Po demobilizacji w 1947 osiadł w Londynie. Po 10 latach uzyskał pożyczkę, pozwalającą mu na założenie salonu meblowego z antykami. Prowadził również renowację obrazów, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania.

Od 1966 do śmierci był prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii w Wielkiej Brytanii.

gen. Klemens Rudnicki został powołany przez Prezydenta RP Edwarda Raczyńskiego na stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych pełniącego obowiązki Naczelnego Wodza w dniu 9 października 1980 r.

Wcześniej przed nim tą funkcję pełnił gen. Bronisław Duch (1980), gen. Zygmunt Bogusz-Szyszko (1976-80) i gen. S. Kopański (1972-76). Od października 1980 r był Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.

3 maja 1983 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Był autorem wspomnień ,,Na polskim szlaku Wspomnienia z lat 1939–1947” oraz „Ułańskie votum. Ze wspomnień generała K. Rudnickiego”.wydanych w Londynie przez Gryf Publications Ltd.

W 1952 r, kilkakrotnie wznawianych, następnie wydanych w 1990 r przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu.
Był żonaty z Wandą Marią Scazighino, córką Feliksa i Stanisławy z Komarnickich. Teściowie z bratową i jej dwoma synami Rogerem i Feliksem zostali deportowani w głąb ZSRR.

Miał trzy córki: Lenę, Karolinę (Krzysię) i najmłodszą Stefanię. Żona i córka Karolina były żołnierzami AK. „Krzysia” była sanitariuszką i zginęła w powstaniu warszawskim. Młodszy brat generała, Karol Rudnicki, major kawalerii był ofiarą zbrodni katyńskiej.

Zmarł 12 sierpnia 1992 r. w Londynie.

W Warszawie w 2016 r została odsłonięta tablica upamiętniająca jego postać.
.

ORDERY i ODZNACZENIA

Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari (za wojnę 1939)

Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 37 (za bitwę pod Monte Cassino)

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8163 (za wojnę 1918–1920)

Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (2 marca 1987)

Krzyż Walecznych (dwukrotnie w 1921)

Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)

Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 14811(1944)

Order Oranje-Nassau II klasy Holandia (3 kwietnia 1946)

Order Wybitnej Służby Wielka Brytania (31 grudnia 1944)

Srebrny Medal Waleczności II klasy Austro-Węgry

Krzyż Wojskowy Karola Austro-Węgry