Dwarka (również nazywana Dwaraka) jest na poły mitycznym miastem, które jest położone na półwyspie Kathijawar nad Morzem Arabskim. Opisane i wspomniane jest w wielu starożytnych tekstach i to bardzo znanych, takich jak: Mahabharata, Hariwamsa, Bhagawatapurana, Skandapurana.

REKLAMA

Nazwa pochodzi od sanskryckiego słowa dwar oznaczającego drzwi lub bramę. Uważane za jedno z najstarszych miast Indii. Według legendy zostało założone przez Krysznę, wzniesione dla mieszkańców Mathury, którym do Dwarki kazał przeprowadzić się Kryszna, lecz w siedem dni po jego śmierci pochłonięte zostało przez morze.

Obecnie przypuszcza się, że w mitach może kryć się nieco prawdy historycznej. W pobliżu współczesnego miasta Dwarka, 20 km od wybrzeża, odkryto ruiny dawnych budowli, które mogły zostać pochłonięte przez wody Oceanu Indyjskiego w wyniku serii silnych trzęsień ziemi. Struktury odnalezione na dnie Oceanu są podobne do tych jakie wznosiła cywilizacja doliny Indusu.

20 maja 2001 roku bardzo poczytne czasopismo wydawane w Indiach w języku angielskim „The Telegraph” z Kalkuty, podało bardzo intrygującą wiadomość. I tak dziennikarz G.S. MUDURA  napisał –  „Minister nauki i techniki Murli Manohar Joshi oświadczył, że  naukowcy odkryli ruiny starożytnego miasta zanurzonego w Zatoce Cambay, około 20 km od wybrzeża Gujarat struktury miasta, w większości pod dnem morskim, przypominają znalezione wcześniej w innych miejscach jako należące do cywilizacji harappańskiej”. (czytaj więcej)

Struktury zanurzone pod wodą o długości 30 metrów i rozciągające się na dziewięć kilometrów obejmują coś, co wygląda jak mieszkanie ułożone w regularne geometryczne wzory, spichlerz, świetna kąpiel i cytadela. Zanurzone konstrukcje mogą być największą podwodną osadą odkrytą u wybrzeży Indii, odkąd archeologia morska została zapoczątkowana w kraju w latach osiemdziesiątych. W ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci naukowcy odkryli kilka zanurzonych portów u wybrzeży Gujarat, Maharashtra i Tamil Nadu. Naukowcy z National Institute of Ocean Technology w Chennai (Madras) natknęli się na „niezwykłe cechy” dna morskiego podczas rutynowych badań geologicznych u zachodniego wybrzeża. Instytut planuje rozmieścić zdalnie sterowane pojazdy i nurków w celu zbadania podwodnego miasta w kolejnej fazie badań. „W naszej kolejnej misji mamy nadzieję na wydobycie materiałów archeologicznych z miasta”, powiedział dyrektor Niot, Muthukamatchi Ravindran.

Fale i zmętnienie wody utrudniają pracę na dnie morskim podczas monsunu. Nie wiadomo jeszcze, kiedy, dlaczego i jak szybko morze pochłonęło konstrukcje w Zatoce Cambay. Geolodzy podejrzewają, że seria potężnych trzęsień ziemi mogła spowodować zanurzenie ziemi. „Wiadomo, że trzęsienia ziemi o wysokiej intensywności spowodowały w przeszłości zmiany wysokości terenu w Gujarat, które mogły prowadzić do zatopienia niektórych obszarów”, powiedział Harsh Gupta, wiodący geolog i sekretarz departamentu rozwoju oceanów.

Trzęsienie ziemi w Gujarat w tym roku spowodowało wyniesienie ziemi o 1 metr w Bhuj, podczas gdy trzęsienie ziemi w Kutch w 1819 roku doprowadziło do wyniesienia na 6 metrów. „Tam są fascynujące rzeczy”, powiedział Ravindran. Akustyczny „radar” ujawnił konstrukcję o wymiarach 40 na 40 m ze schodami prowadzącymi do zbiornika, o którym mówi się, że to świetna kąpiel, oraz cytadela o wymiarach 97 na 24 m. Podczas gdy Mohenjodaro ma wielką kąpiel, archeolodzy odkryli cytadele w kilku miejscach w Harappan, w tym w Harappa, Kalibangan, Lothal i Dholavira. Mieszkania w Zatoce Cambay są ułożone w linii prostej o rozmiarach od 6 m na 8 m do 12 m na 16 m. Badania dna morskiego wskazują, że woda słodka płynęła kiedyś w regionie. „Być może była to rzeka, nad którą kiedyś rozkwitało to miasto” – powiedział Srinivasan Badrinarayanan, geolog prowadzący badania. Kanałowe cechy miasta również wskazują na system odwadniający. Niektóre konstrukcje znajdują się pod dnem morskim. Około trzech metrów gmachu, który uważa się za cytadelę, jest widoczna, a reszta ukryta jest pod dnem morskim. Naukowcy będą mogli datować zanurzone struktury, gdy odzyskają z nich dane archeologiczne, takie jak ceramika lub kości. W latach osiemdziesiątych naukowcy z Narodowego Instytutu Oceanografii w Goa datowali ceramikę i foki znalezione na wyspie Bet Dwarka w Zatoce Kutch na ok. 3500 lat – prawdopodobnie relikty cywilizacji post-harappańskiej. Cywilizacja Harappan rozciągała się na lata 2600 pne do 1900 pne. (czytaj więcej)

Ekscytujące odkrycie starożytnego miasta zatopionego u wybrzeży Gudżaratu może zrewolucjonizować sposób, w jaki Hindusi patrzą na historię. Mogłaby się okazać najwcześniejszą znaną osadą w Indiach z 7500 roku p.n.e. wyprzedzając Mohendżodaro o 4500 lat. Archeolodzy mają nadzieję, że odkrycie ujawni brakujące ogniwo łączące dwie rzesze Hindusów – myśliwego i rolnika. Zatopione miasto jest uderzająco podobne do miejsc cywilizacji doliny Indusu na kontynencie. Jedna z jego konstrukcji, wielkości basenu olimpijskiego, miała szereg zatopionych schodów, które wyglądały jak Wielka Łaźnia Mohendżodaro. Kolejna prostokątna platforma miała 200 m długości i 45 m szerokości – tak duża, jak akropol znaleziony w Harappie. Niedaleko tych gigantycznych konstrukcji znajdowały się rzędy prostokątnych piwnic, które przypominały fundamenty zrujnowanych zagród z zarysami systemu melioracyjnego i błotnistymi drogami. Odzyskane artefakty obejmowały wypolerowane kamienne narzędzia, ozdoby i figurki, potłuczoną ceramikę, kamienie półszlachetne, kość słoniową oraz skamieniałe szczątki ludzkiego kręgu, kości szczęki i ludzkiego zęba. Prawdziwy oszałamiający efekt przyszedł, gdy zespół wysłał próbki skamieniałej kłody pociętego drewna do dwóch czołowych laboratoriów indyjskich – Instytut Paleobotaniki Birbal Shahni w Lucknow i Narodowy Instytut Badań Geofizycznych (NGRI) w Hyderabad – w celu ustalenia jej wieku.

Instytut Paleobotaniki Birbal Shahni (BSIP) datuje to na 5500 pne. ale Narodowy Instytut Badań Geofizycznych (NGRI) odkrył, że jego próbka jest znacznie starsza: prawdopodobnie pochodzi z 7500 pne. Konsekwencje są oszałamiające. Historyk Uniwersytetu Cambridge, Dilip Chakrabarti, ekspert w dziedzinie archeologii starożytnych Indii, posunął się nawet do stwierdzenia: „Gdyby daty były prawdziwe, miałoby to rewolucyjne znaczenie w rozumieniu rozwoju wiosek i miast na świecie”.

Do tej pory uważano, że pierwsze większe osady miejskie na świecie pojawiły się w dolinach rzek starożytnej Mezopotamii około 4000-3500 lat p.n.e. Wkrótce potem nastąpiła cywilizacja doliny Nilu w Egipcie, która dała początek wielkiej kulturze faraonów.

Obecna historia mówi nam, że okres między 7500 pne. i 5000 pne – era, w której prawdopodobnie rozkwitł Cambay – spowodował radykalne przemiany w społeczeństwie.

Podwodne ruiny mogą być również dowodem na to, że miasto to istniało w czasach Kryszny.

Powstaje jednak pytanie – czy Królestwo Kriszny istniało naprawdę?

Najwcześniejszym tekstem bezpośrednio opisującym Krysznę jako osobę jest Mahabharata, chociaż istnieje wiele odniesień do Jego Imion w najstarszych tekstach indyjskich takich jak Rygweda i inne Wedy. Teksty opisują go jako inkarnację Wisznu. Jest w tych tekstach jednym z najważniejszych bohaterów epickich. Osiemnaście rozdziałów szóstej księgi o nazwie Bhiszma Parwa w Bhagawadgicie zawiera radę daną przez Krysznę Ardźunie na polu bitwy. Ten tekst jest najbardziej znany w literaturze. Kryszna opisany jest jako dorosły mężczyzna, chociaż istnieją odniesienia do jego wcześniejszych czynów. Innym dowodem na istnienie Kryszny oprócz opisanego w Mahabharacie, są pieczęcie pochodzące z Harappy, na których pojawia się wielokrotnie imię Kryszny, jego przyjaciół i krewnych. Jak pisze Prof. NS Rajaram w swojej pracy o Krisznie (czytaj więcej).

„Kryszna był postacią historyczną, która żyła pod koniec epoki wedyjskiej. Tradycyjne indyjskie relacje są bliższe prawdy niż te z indologii zachodniej, które są zabarwione uprzedzeniami kolonialnymi i misyjnymi i nękane słabymi studiami naukowymi”.

Można podać wiele przykładów uczonych, którzy zgadzają się z tym, że Kriszna był postacią historyczną (czytaj więcej) i tak:

–  Dr Bimanbihari Majumdar, 1968: „Zachodni uczeni początkowo traktowali Krisznę jako mit … Ale wielu orientalistów w obecnym wieku doszło do wniosku, że Kriszna był wojownikiem ksatriyi, który walczył na Kuruksetra …”, w pracy Majundar, Bimanbihari. Kryszna w historii i legendzie. University of Calcutta. 1969, s. 5

–  Dr RC Majumdar, 1958: „Obecnie istnieje powszechna zgoda co do historyczności Kryszny. Wielu uważa również, że bohater Vadava, Yadava, pasterz Krishna w Gokula… był tą samą osobą”, w pracy Majumdar, RC Historia i kultura Indian, vol. I, s. 303

–  Horace H. Wilson, 1870: „Rama i Kriszna, którzy wydają się być pierwotnie prawdziwymi i historycznymi postaciami”, w pracy Wilson, Horace H. The Visnu Purana. Nag Publishers. 1989

–  Dr Thomas J. Hopkins, 1978: „Z ściśle naukowego, historycznego punktu widzenia Kriszna, który pojawia się w Bhagavad-Gicie, jest książęcym Kryszną Mahabharaty … Kryszna, historyczny książę i woźnica Arjuny” w pracy  Hopkins, Thomas J. i in. Hare Krishna, Hare Krishna. Pięciu wybitnych uczonych na temat ruchu Kryszny na Zachodzie. Groves Press, NY l983, s. 144

–  Nowa brytyjska encyklopedia: „Vasudeva-Krisna, książę Vrisni, który prawdopodobnie był także przywódcą religijnym, lewitował do boskości w V wieku pne”, The New Encyclopaedia Britannica, 1984, vol. 7 Micropedia, s. 7

–  Rudolf Otto, 1933: „To, że sam Kriszna był postacią historyczną, jest rzeczywiście dość niepodważalne”, w pracy Otto, Rudolf. The Original Gita, cit. w imieniu Majumdar Bimanbihari, ot. cit. s. 5

Zgodnie z Mahabharatą (Adi Parwa, Adiwansawatarana) Asurowie na skutek powtarzających się klęsk w walkach z dewami i pozbawieni władzy i nieba zaczęli inkarnować się w ludzi z królewskich rodów. Jako wcieleni i źli z natury bogowie (w liczbie wielu tysięcy) zaczęli szerzyć na Ziemi śmierć i zniszczenie. Ludzie zwrócili się z prośbą do Brahmy, który nakazał wszystkim pozostałym bogom, żeby sami inkarnowali się w ludzi, aby pokonać złych asurów. Także Wisznu zgodził się inkarnować. Zgodnie z najnowszymi obliczeniami narodziny Kryszny miały miejsce około 3228 p.n.e. Miejsce narodzin znane jest obecnie jako Krishnajanmabhoomi (wznosi się tam świątynia). Kryszna urodził się w rodzinie królewskiej w Mathurze jako ósmy syn księżniczki Dewaki i jej męża Wasudewy.

Mathura była stolicą blisko spokrewnionych rodów Wriśni, Andhaka i Bhodża, znanych pod wspólną nazwą Jadawa (po słynnym przodku Jadu) lub Surasena.

Rodzice Kryszny pochodzili z tych rodów. Brat Dewaki – król Kansa doszedł do władzy wtrącając do więzienia swojego ojca – króla Ugrasenę. Przerażony proroctwem, że zostanie zabity przez ósmego syna Dewaki, zamknął ją i jej męża w więzieniu planując, że będzie zabijał wszystkie ich dzieci po urodzeniu. Po zabiciu pierwszych sześciu dzieci i rzekomym poronieniu przez Dewaki siódmego, królowi nie udało się zabić Kryszny, który zaraz po urodzeniu został przekazany opiekunom (Jaśoda i Nanda) w Gokuli. Siódme dziecko Dewanaki – syn Balarama zostało cudownie przeniesione do łona pierwszej żony Wasudewy – Rohini. Podobnie przeniesiona została córka Subhadra, urodzona znacznie później niż Balarama i Kryszna. Nanda był przywódcą wspólnoty pasterzy bydła i przeniósł się do Wryndawanu. Król Kansa dowiedział się od bogini Jogaindry o uratowaniu Kryszny i wysyłał demony, aby zabiły chłopca. Zginęły one wszystkie z rąk Kryszny i Balaramy. Wydarzenia z tym związane są popularnym tematem opowiadań o Krysznie, podobnie jak jego zabawy z pasterkami (gopi), w tym z Radhą, znaną później jako rasa lila. Kryszna jako młodzieniec wrócił do Mathury, pokonał i zabił swojego wuja Kansę. Okazało się, że sam Kansa, usiłując zapobiec spełnieniu się przepowiedni, pomógł się jej spełnić. Kryszna uczynił Ugrasenę królem Jadawów, a sam został głównym księciem. Zaprzyjaźnił się z Ardźuną i innymi książętami Pandawami z królestwa Kuru (swoimi kuzynami z drugiego brzegu rzeki Jamuny).

Później przeniósł się wraz z innymi Jadawami do miasta Dwaraka (w dzisiejszym Gujaracie). Ożenił się z Rukmini, córką króla Biśmaki z Widarbhy. Kryszna był spokrewniony z przywódcami obu zwaśnionych stron: Pandawów i Kaurawów. Z tego powodu zapytał obu, czy chcą jego samego czy tylko jego wojsko. Ponieważ Kaurawowie wybrali wojsko, Kryszna sprzymierzył się z Pandawami. Zgodził się powozić rydwanem w bitwie u boku Ardźuny. Bhagawadgita zawiera ponadczasowe nauki filozoficzne i teologiczne, jakich Kryszna udzielił Ardźunie przed bitwą. Po zakończeniu wojny Śri Kryszna mieszkał w Dwarace przez 36 lat. Potem nastąpiło tragiczne wydarzenie: w czasie festiwalu wybuchły między Jadawami zamieszki, które doprowadziły do prawie całkowitego wymordowania rodu. W obliczu tej tragedii brat Kryszny, Balarama, postanowił umrzeć, czyli porzucić ziemskie ciało za pomocą jogi. Po śmierci brata Kryszna udał się do lasu, aby medytować pod drzewem. (https://www.amritapuri.org/3605/sri-krishna.aum)

Pewien myśliwy pomyłkowo uznał stopę Śri Kryszny za część ciała jelenia, strzelił z łuku i ugodził Krysznę strzałą raniąc Go śmiertelnie.

Mahabharata opisuje wniebowstąpienie Śri Kryszny, który „całe niebo napełnił swoją chwałą” jako jednocześnie Stwórca i Niszczyciel wszechświata.

Lavanya Vemsani (w swoim optacowaniu Krishna in History, Thought, and Culture: An Encyclopedia of the Hindu Lord ..) stwierdza, że z Puran można wywnioskować, że Kryszna żył w latach 3227 pne – 3102 pne. Wielu uczonych, takich jak A. K. Bansal, B. V. Raman, podaje rok urodzenia Kryszny jako 3228 pne. Dowody przedstawione na konferencji naukowej w 2004 roku przez grupę archeologów, uczonych religijnych i astronomów z „Somnath Trust of Gujarat”, który został zorganizowany w Prabhas Patan, rzekomym miejscu, w którym Kryszna spędził swoje ostatnie chwile, przyjęto śmierć Śri Kryszny na dzień 18 lutego 3102 roku pne, tak więc zmarł w wieku 125 lat i 7 miesięcy

Wspomnieć należy również o tym, że władze indyjskie wydobyły z dna morskiego coś, o czym wśród ludności zamieszkującej ten rejon krążą obecnie legendy. Mówi się o wydobytej Vimanie tj. starożytnym latającym pojeździe i starożytnej „broni”. (czytaj więcej)

Czy to jest prawdą na pewno nie dowiemy się nigdy. W każdym razie od kilku lat nie prowadzi się już w tym miejscu badań. Jest zakaz pływania i nurkowania w tym rejonie.

Jak już jesteśmy przy tajemniczych rzeczach to należy wspomnieć również o jeszcze jednym. W Indiach jest wiele tajemnic, o których do dziś niewiele się mówi i pisze. Jedna z takich tajemnic kryje się również w świątyni Somnath w Gudżaracie (Gujarat), która od wieków pozostaje nierozwiązana, to znaczy nikt do tej pory jej nie rozwiązał. Na dziedzińcu świątyni znajduje się kolumna-filar, zwany „filarem strzały”. Ta tajemnica jest ukryta w tej kolumnie, co zaskakuje wszystkich. Chociaż nikt nie wie, kiedy zbudowano również świątynię Somnath, ale w historii była wielokrotnie niszczona, a następnie odbudowywana. Ostatnia rekonstrukcja miała miejsce w 1951 roku. Na południe od świątyni od strony morza znajduje się „filar strzałowy”, który jest bardzo stary. Wraz ze świątynią został on również odnowiony. Jednak od około VI wieku o „filarze strzały” mówi się w historii. Oznacza to, że nawet wtedy ta kolumna była tam obecna, dopiero wtedy była wzmianka o niej w zapiskach, ale nikt nie wie, kiedy została zbudowana, kto ją wykonał i dlaczego ją wykonano. Eksperci twierdzą, że „słupek strzałki” to kolumna kierunkowa ze strzałką (strzałą) umieszczoną na jej górnym końcu, której ostrze skierowane jest w stronę morza. W kolumnie tej strzałki jest napisane w tłumaczeniu na język polski: „Gratulacje Biegun Południowy, do tej pory nieprzerwana Jyotirmarga”. Oznacza to, że w linii prostej od tego punktu morza do bieguna południowego nie ma ani jednej bariery ani przeszkody. Oznacza to, że w tej prostej linii nie ma kawałka wyspy ani lądu. Patrząc na mapę jest to twierdzenie prawdziwe. Teraz najważniejsze pytanie brzmi, że nawet w tamtym okresie ludzie wiedzieli, gdzie jest Biegun Południowy, a Ziemia jest okrągła? Jak mogli odkryć, że w tym kierunku nie ma przeszkody? Do tej pory pozostawało tajemnicą. W dzisiejszych czasach można to wykryć tylko samolotem lub satelitą.

Ostatnia linijka wersetu napisana na filarze strzały, „niezakłócona jyotirmarga”, również jest tajemnicza, ponieważ „niezakłócony” i „pasaż” są zrozumiałe, ale czym jest jyotirmarga, jest całkowicie nie do pojęcia. Może kiedyś naukowcy to wyjaśnią. (czytaj więcej)

Odkrycie legendarnego miasta Dwaraka, o którym mówi się, że zostało założone przez Śri Krysznę, jest ważnym punktem zwrotnym w potwierdzeniu historycznego znaczenia Mahabharaty. Położyło to kres wątpliwościom historyków co do historyczności Mahabharaty i samego istnienia miasta Dwaraka. To znacznie zmniejszyło lukę w historii Indii, ustanawiając ciągłość cywilizacji indyjskiej od epoki wedyjskiej do dnia dzisiejszego.