Koła decydujące w UE zamierzają doprowadzić do zmiany obowiązujących traktatów w taki sposób, aby państwa członkowskie (narodowe) miały jak najmniejszy zakres suwerenności. Wszystko w zasadzie o czym decydują dziś państwa europejskie – pieniądz i podatki, polityka zagraniczna i siły zbrojne, gospodarka, ochrona środowiska, służba zdrowia, ba nawet obyczaje, przyjmowane wartości, to wszystko ma być poddane kontroli i władzy z Brukseli, w której dziś głównym rozgrywającym są Niemcy dopuszczające czasem Francuzów, reszta państw członkowskich powinna podporządkować się temu, co postanowią Europejczycy z Berlina.

Niepokoi jednak decydentów sprawa wyłaniania władz w poszczególnych państwach UE – może się zdarzyć, że wyborcy obdarzą zaufaniem formację, która nie będzie chciała słuchać wytycznych z Berlina/Brukseli. Kłopot jaki sprawiała Polska, rządzona przez „populistów” ze Zjednoczonej Prawicy napsuł „Europejczykom” dużo krwi. Wprawdzie po 15 października pojawiła się nadzieja, że w Polsce władze przejmą siły proeuropejskie i Polska wróci na pozycję podaj, wynieś, pozamiataj, ale ciągle nie ma pewności, że Polacy w kolejnych wyborach nie dadzą władzę w ręce jakichś kolejnych populistów.

Wydaje się logicznym, że w końcu zastosuje się odpowiednie rozwiązania prawne, aby nie trzeba było „głodzić” finansowo, czy stawiać „ogniowych zapór”.

Może być tak: Trybunał Sprawiedliwości UE przyzna Komisji Europejskiej prawo/obowiązek orzekania, czy rząd utworzony w kraju należącym do UE spełnia standardy unijne i w razie stwierdzenia, że je łamie taki rząd powinien być odwołany z mocy unijnego prawa. Wtedy państwem powinien zarządzać tymczasowo komisarz/sekretarz wyznaczony przez KE. Następnie powinna być uruchomiona procedura wyłonienia nowego rządu spośród zarejestrowanych w Brukseli przeciwników odwołanego rządu, zwolennicy odwołanego rządu z mocy „prawa unijnego” nie powinni być dopuszczeni do udziału w tworzeniu nowego rządu.

Coraz więcej wskazuje, że tak może być w niedalekiej przyszłości.

Autor: prof. Romuald Szeremietiew
Polski polityk, publicysta, doktor habilitowany nauk wojskowych specjalista w zakresie obronności (habilitacja „O bezpieczeństwie Polski w XX wieku”), nauczyciel akademicki, m.in. profesor nadzwyczajny Akademii Obrony Narodowej i Akademii Sztuki Wojennej, więzień polityczny PRL, poseł na Sejm III kadencji, były wiceminister i p.o. ministra obrony narodowej.